Why am I blogging?

หลังจากที่เฝ้าตามอ่าน blog ชาวบ้านมาหลายปี ได้แรงบันดาลใจมาหลายแรงบันดาลใจ ในที่สุดฉันก็คิดว่าฉันควรจะมี blog เป็นของตัวเองสักที เพราะ blog นี้จะเป็นที่ๆฉันจะแบ่งปันในสิ่งที่ฉันรัก ทำแล้วมีความสุข และเผลอๆ อาจจะเป็นแรงบันดาลใจให้ใครสักคนก็ได้ แรงบันดาลใจสำคัญในการที่ฉันตัดสินใจมาเขียน blog ในครั้งนี้ก็มาจากพี่สาวฉันเอง พี่สาวที่ท่าทางดูไม่น่ามี blog เป็นของตัวเอง แต่เธอก็มี เสร็จแล้วที่ตลกคือฉันเองก็เป็นส่วนหนึ่งในแรงบันดาลใจของพี่สาวที่ทำให้เขาลงมือเขียน blog แปลกมั้ยล่ะ?
blog นี้จะเป็นที่รวบรวมเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตอันแสนเรื่อยเปื่อยของฉัน พูดถึงสิ่งที่ประกอบเข้าเป็นวันแต่ละวันของฉันเอง หลักๆ แล้วก็คงจะเป็นที่รวบรวมผลงานการเย็บผ้าแบบงูๆปลาๆ ใช้หลักมั่ว improvise เป็นหลักของฉันนั้นแหละ ของที่เย็บส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นเสื้อผ้าลูกๆ นี่ล่ะ

สักวันลูกสาวของฉันคงได้ตามรอยเท้าแม่บ้างล่ะ

แล้วเหตุใดฉันถึงสนใจงานเย็บผ้านี่ได้ล่ะ ฉันคิดว่ามันคงอยู่ในสายเลือดละมั้ง แม่ฉันเป็นช่างปักเสื้อ ส่วนพี่สาวฉันเป็นนักเย็บผ้าตัวยง วันๆ ฉันเห็นเธอมีกองผ้าอยู่ข้างกาย เย็บนู่น ปักนี่ไปเรื่อยตลอดเวลา จนเจ้าตัวเองก็ยอมรับว่างานอดิเรกนี้กินเวลามากกว่างานประจำซะอีก ^_^
ฉันจำได้ว่าตั้งแต่เด็กฉันชอบไปเดินสำเพ็งซื้อผ้ามาเย็บผ้าม่านมั่ง ผ้าปูที่นอนปลอกหมอนมั่ง เย็บอะไรเป็นอยู่แบบเดียวคือ “ตรงๆ” เข้าไว้ ส่วนเสื้อผ้าก็จำได้ว่าแม่เคยทำ pattern กางเกงขาสั้นให้ใส่ แล้วก็สอนตัดสอนเย็บไปทีละขั้นตอนได้มาเป็นกางเกงขาสั้นสีเหลืองข้างนึง สีเขียวข้างนึง ทำจากเศษผ้าที่เหลือๆ แล้วฉันก็ใส่มันด้วยความภูมิใจ ตอนนั้นเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 1 แล้วล่ะ โดยที่ไม่ได้รู้สักนิดว่ามันแสนจะเชย จากนั้นมาฉันก็เริ่มเย็บกระเป๋าจากการที่ดูแบบแล้วก็คิดเอาเองว่ามันต้องอย่างนั้นอย่างนี้ก็ได้ออกมาเป็นกระเป๋าที่พอจะใช้ไปไหนมาไหนได้ล่ะ เสียดายที่ไม่ได้มีรูปเก็บไว้เลย
เวลาผ่านไปหลายปี วันหนึ่งฉันก็ลุกขึ้นมาลาออกจากงานประจำเพื่อไปสมัครเรียนตัดเย็บเสื้อผ้าเพราะมีความฝันอยากจะเปิดร้านเสื้อผ้าที่ออกแบบเอง สั่งตัดเอง แล้วความฝันฉันก็เป็นจริงนะ ฉันได้เปิดร้านเสื้อผ้าในระยะสั้นๆ ควบคู่ไปกับการเรียนออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้าไปด้วย แต่ฝันนั้นมันก็อยู่ไม่ได้นานหรอก จะบอกว่าฉันล้มเหลวก็ได้นะ ไปเรียนก็ไม่สามารถเข้ากับบรรยากาศในการเรียนได้ทำให้ไม่อยากไปเรียนเท่าไหร่ ฉันคิดว่าที่โรงเรียนนั้นมันแปลกเกินไปสำหรับฉัน หรือไม่ฉันก็แปลกเกินไปสำหรับโรงเรียนนั่น ส่วนร้านก็คงเป็นเพราะความล้มเหลวในการเลือก location ที่แม้ค่าเช่าร้านจะราคาถูกแค่ไหน แต่ไม่มีคนเดินเท่าไหร่ชีวิตเราก็ไปไม่รอด
ระยะเวลาสั้นๆ ช่วงนั้นทำให้ฉันได้มีประสบการณ์ในการตัดเย็บเสื้อผ้าใส่บ้าง แต่ฉันก็ไม่เคยได้ตัดเสื้อผ้าให้ตัวเองใส่จริงจัง หรือได้เย็บอะไรจริงจังอยู่หลายปี จนกระทั่งชีวิตฉันได้ผกผันต้องย้ายจากกรุงเทพฯมาอยู่ไกลถึงเกาะสมุย มีลูก และมี internet ใช้อย่างจริงจัง แรงบันดาลใจในการกลับมาเย็บผ้าของฉันจึงได้กลับมาอีกครั้ง..และนี่คือที่มาของการเขียน blog ของฉันในครั้งนี้