ฉันเป็นคนหนึ่งที่ให้ความสำคัญกับการแต่งตัว แม้จะไม่แฟชั่นจ๋า (เพราะอวบแขนใหญ่ก็เลยรู้สึกว่าตัวเองแต่งตัวเปรี้ยวมากไม่ได้) หรือเป็นผู้นำเทรนด์อะไรเทือกนั้น แต่ฉันก็อยู่ในพวกที่เชยไม่ได้ล่ะ ความสุขหนึ่งในชีวิตฉันคือการได้ดูคนแต่งตัวดีๆ หรือเปิดเว็บแฟชั่นดูไปเรื่อยเปื่อย
แรกๆ ฉันก็แต่งตัวไม่เป็นหรอก ประกอบกับสมัยยังเป็นวัยรุ่นเงินทองก็ไม่มีจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อเสื้อผ้า accessory ทั้งหลายมาแต่งตัวได้ ก็แต่งเท่าที่มีนั่นแหละ จนเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มเปิดโลกทรรศ์ในการแต่งกาย ได้มีโอกาสไปต่างประเทศบ้าง ก็เลยเริ่มรู้จักแต่งตัวขึ้นมา
ฉันว่าจุดเปลี่ยนในการแต่งตัวของฉันคงเป็นตอนที่ฉันต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ ได้อยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง ชีวิตวันๆ ได้วางแผนเอง ดังนั้นฉันจึงใช้เวลาหมดไปกับการเดิน window shopping ตาม High Street ใน London ดูนิตยสารแฟชั่นบ้าง แต่ก็ไม่ใช่แนวสูงส่งอะไร ฉันว่าฉันชอบอะไรที่มันราคาไม่แพงและสมเหตุสมผลมากกว่า ดังนั้นพวก High Street Brands จึงเหมาะกับฉันที่สุด บางทีฉันก็ชอบที่จะไปเดินตามตลาดมือสอง หรือพวก Charity Shop ซื้อเสื้อผ้าราคาถูกๆ มาใส่ สนุกดี ฉันว่าฉันหลงรักการใส่เสื้อผ้ามือสองเลยล่ะ
กลับมาเมืองไทย ทำงานแล้ว วันหนึ่งเพื่อนร่วมงานก็พาฉันไปเดินเล่นแถวตลาดวังหลัง ที่นั่นทำให้ฉันเกิดอารมณ์ “บ้าคลั่ง” ขึ้นมาเชียวล่ะ เพราะฉันได้ค้นพบกับตลาดเสื้อผ้ามือสองที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพฯ (ตามความรู้สึกฉันนะ) ฉันจำได้ว่าจิตใจฉันช่วงนั้นหมกมุ่นอยู่กับตลาดวังหลังนี้มาก ไปมันอาทิตย์ละ 3-4 วัน เข้างานสายเป็นประจำ ไปทีก็ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าติดมือมาเป็นสิบๆ ตัว ด้วยความที่ราคามันถูกแสนถูก แบบก็ไม่เหมือนใคร (ฉันทนไม่ได้ที่จะใส่เสื้อผ้าชนกับคนอื่น) เรียกได้ว่าช่วงนั้นฉันมีเสื้อผ้าใหม่ๆ (ที่มาจากของเก่า) เปลี่ยนเป็นว่าเล่น ไม่พอฉันยังได้ชักชวนลูกกวาดเพื่อนสาวคนสนิทเข้าสู่วงการเสื้อผ้ามือสองนี้ด้วย จากคนที่ไม่เคยแต่งตัว บัดนี้ลูกกวาดของฉันกลายเป็นคนที่แต่งตัวอินเทรนด์ตลอดเวลา เจอเธอได้ตามแหล่งช้อปปิ้งต่างๆ ในกรุงเทพฯ
ส่วนฉันชีวิตนั้นผกผันต้องย้ายมาอยู่ไกลถึงเกาะสมุย ทำให้ความสะดวกในการช้อปปิ้งนั้นลดลง ประกอบกับมีลูกวัยซน ไปกรุงเทพฯทีอย่าได้หวังจะไปเดินช้อปปิ้งเสื้อผ้าได้อย่างที่ใจต้องการ ฉันก็เลยต้องปรับตัวแต่งอะไรง่ายๆ เท่าที่พอหาได้ไป (ส่วนใหญ่ก็เสื้อผ้าในโลตัสนี่ล่ะที่พอจะช่วยชีวิตไว้ได้บ้าง) เวลาผ่านไปนานเข้าฉันก็ทำใจได้เอง....
แรกๆ ฉันก็แต่งตัวไม่เป็นหรอก ประกอบกับสมัยยังเป็นวัยรุ่นเงินทองก็ไม่มีจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อเสื้อผ้า accessory ทั้งหลายมาแต่งตัวได้ ก็แต่งเท่าที่มีนั่นแหละ จนเข้ามหาวิทยาลัยก็เริ่มเปิดโลกทรรศ์ในการแต่งกาย ได้มีโอกาสไปต่างประเทศบ้าง ก็เลยเริ่มรู้จักแต่งตัวขึ้นมา
ฉันว่าจุดเปลี่ยนในการแต่งตัวของฉันคงเป็นตอนที่ฉันต้องไปใช้ชีวิตอยู่ที่อังกฤษ ได้อยู่คนเดียว อยู่กับตัวเอง ชีวิตวันๆ ได้วางแผนเอง ดังนั้นฉันจึงใช้เวลาหมดไปกับการเดิน window shopping ตาม High Street ใน London ดูนิตยสารแฟชั่นบ้าง แต่ก็ไม่ใช่แนวสูงส่งอะไร ฉันว่าฉันชอบอะไรที่มันราคาไม่แพงและสมเหตุสมผลมากกว่า ดังนั้นพวก High Street Brands จึงเหมาะกับฉันที่สุด บางทีฉันก็ชอบที่จะไปเดินตามตลาดมือสอง หรือพวก Charity Shop ซื้อเสื้อผ้าราคาถูกๆ มาใส่ สนุกดี ฉันว่าฉันหลงรักการใส่เสื้อผ้ามือสองเลยล่ะ
กลับมาเมืองไทย ทำงานแล้ว วันหนึ่งเพื่อนร่วมงานก็พาฉันไปเดินเล่นแถวตลาดวังหลัง ที่นั่นทำให้ฉันเกิดอารมณ์ “บ้าคลั่ง” ขึ้นมาเชียวล่ะ เพราะฉันได้ค้นพบกับตลาดเสื้อผ้ามือสองที่ใหญ่ที่สุดในกรุงเทพฯ (ตามความรู้สึกฉันนะ) ฉันจำได้ว่าจิตใจฉันช่วงนั้นหมกมุ่นอยู่กับตลาดวังหลังนี้มาก ไปมันอาทิตย์ละ 3-4 วัน เข้างานสายเป็นประจำ ไปทีก็ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าติดมือมาเป็นสิบๆ ตัว ด้วยความที่ราคามันถูกแสนถูก แบบก็ไม่เหมือนใคร (ฉันทนไม่ได้ที่จะใส่เสื้อผ้าชนกับคนอื่น) เรียกได้ว่าช่วงนั้นฉันมีเสื้อผ้าใหม่ๆ (ที่มาจากของเก่า) เปลี่ยนเป็นว่าเล่น ไม่พอฉันยังได้ชักชวนลูกกวาดเพื่อนสาวคนสนิทเข้าสู่วงการเสื้อผ้ามือสองนี้ด้วย จากคนที่ไม่เคยแต่งตัว บัดนี้ลูกกวาดของฉันกลายเป็นคนที่แต่งตัวอินเทรนด์ตลอดเวลา เจอเธอได้ตามแหล่งช้อปปิ้งต่างๆ ในกรุงเทพฯ
ส่วนฉันชีวิตนั้นผกผันต้องย้ายมาอยู่ไกลถึงเกาะสมุย ทำให้ความสะดวกในการช้อปปิ้งนั้นลดลง ประกอบกับมีลูกวัยซน ไปกรุงเทพฯทีอย่าได้หวังจะไปเดินช้อปปิ้งเสื้อผ้าได้อย่างที่ใจต้องการ ฉันก็เลยต้องปรับตัวแต่งอะไรง่ายๆ เท่าที่พอหาได้ไป (ส่วนใหญ่ก็เสื้อผ้าในโลตัสนี่ล่ะที่พอจะช่วยชีวิตไว้ได้บ้าง) เวลาผ่านไปนานเข้าฉันก็ทำใจได้เอง....
No comments:
Post a Comment